Wykorzystujemy ciasteczka (ang. cookies) w celu gromadzenia informacji związanych z korzystaniem ze strony. Stosowane przez nas pliki typu cookies umożliwiają: utrzymanie sesji Klienta (także po zalogowaniu), dzięki której Klient nie musi na każdej podstronie serwisu ponownie się logować oraz dostosowanie serwisu do potrzeb odwiedzających oraz innych osób korzystających z serwisu; tworzenie statystyk oglądalności podstron serwisu, personalizacji przekazów marketingowych,
zapewnienie bezpieczeństwa i niezawodności działania serwisu. Możesz wyłączyć ten mechanizm w dowolnym momencie w ustawieniach przeglądarki. Więcej tutaj.
Citroën Méhari - Pomocnik francuskiego stróża prawa
Mariusz Barański
Ten samochód zdecydowanej większości z nas kojarzy się zapewne z serią komedii o nadpobudliwym żandarmie z Saint-Tropez, w którego brawurowo wcielił się niezapomniany Louis de Funès. To właśnie takie auto często stanowiło środek transportu głównego bohatera po nadmorskim francuskim kurorcie, cierpliwie znosząc szorstkie traktowanie czy przeładowanie. Citroën Méhari, bo o nim mowa, bardzo przypominał pod tym względem swojego odpowiednika ze świata zwierząt. Słowo „Méhari” w języku jednego z pustynnych ludów oznacza bowiem jednogarbnego wielbłąda zwanego dromaderem.
Wydawać by się mogło, że Citroën nigdy nie będzie w stanie stworzyć prostszego samochodu niż 2CV. A jednak ta sztuka się udała. Dokładnie 20 lat po oficjalnej premierze kultowej „kaczki” w ofercie pojawiło się Méhari mające jeszcze bardziej spartański charakter.
Auto prezentowało się niczym powiększona dziecięca zabawka, ale takie właśnie było zamierzenie jego twórców. Méhari miało wzbudzać wyłącznie pozytywne odczucia oraz symbolizować radość i beztroskę. Z założenia był to samochód wielozadaniowy o wyraźnym ukierunkowaniu na rekreację. Idealnie sprawdzał się jako środek transportu grupki przyjaciół planujących wypad na plażę lub pojazd dla zapalonych wędkarzy wybierających się wraz z ekwipunkiem na łowisko. Aby podkreślić taki właśnie charakter modelu, Citroën na miejsce jego prezentacji wybrał pole golfowe sugerując, że samochód nie wzbrania się nawet przed traktowaniem go jako golfowego wózka. Jednak Méhari pełniło również zdecydowanie bardziej poważne funkcje. Często wykorzystywano je bowiem jako mały pojazd dostawczy do przewozu różnego rodzaju ładunków. Poza tym auto trafiło na służbę do francuskiej żandarmerii i wojska, dowodząc w ten sposób niezwykłej wręcz uniwersalności zastosowań.
Przepis na Méhari okazał się tak prosty, jak sam pojazd. Mianowicie, sprawdzoną i dobrze znaną z innych Citroënów
technikę opakowano oryginalnym nadwoziem wykonanym z tworzywa sztucznego o nazwie ABS. W owym czasie materiał ten stanowił zupełną nowością, dlatego francuska marka nie zamierzała samodzielnie z nim eksperymentować. Zresztą nawet nie musiała, ponieważ w tej kwestii mogła liczyć na pomoc firmy SEAP specjalizującej się w termoformowaniu tworzyw sztucznych, która już wcześniej wykonywała m.in. kokpity do modelu DS. Zlecenie jej przygotowania nadwozia dla Méhari było więc naturalnym posunięciem. Fachowcy z SEAP z zapałem przystąpili do pracy i w krótkim czasie wywiązali się z powierzonego zadania. Stworzona przez nich karoseria była niezwykle oszczędna w formie i składała się z paneli przymocowanych do metalowego szkieletu. Jej ruchome elementy stanowiły: maska silnika (zabezpieczona przed otwarciem skórzanymi paskami), para małych, łatwo demontowalnych drzwi, opuszczana w dół tylna burta oraz składana przednia szyba. Przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi miał chronić brezentowy dach rozpinany na uprzednio zamontowanym stelażu oraz foliowe szyby - boczne oraz tylna. Takie przykrycie nie było jednak idealnie szczelne, dlatego też w deszczowe i chłodne dni Méhari wystawiało charakter kierowcy (oraz ewentualnych pasażerów) na dużą próbę. To właśnie z tego powodu samochód zdobył popularność głównie w ciepłych regionach Europy, gdzie aura sprzyjała podróżowaniu pod gołym niebem. Początkowo auto oferowano wyłącznie w wersji czteroosobowej. W razie potrzeby oparcie tylnego siedzenia można było łatwo złożyć, dzięki czemu uzyskiwało się płaską powierzchnię ładunkową. W 1970 roku wprowadzono także odmianę dwumiejscową, idealną dla tych, którym zależało przede wszystkim na użytkowym wykorzystaniu pojazdu.
