Wykorzystujemy ciasteczka (ang. cookies) w celu gromadzenia informacji związanych z korzystaniem ze strony. Stosowane przez nas pliki typu cookies umożliwiają: utrzymanie sesji Klienta (także po zalogowaniu), dzięki której Klient nie musi na każdej podstronie serwisu ponownie się logować oraz dostosowanie serwisu do potrzeb odwiedzających oraz innych osób korzystających z serwisu; tworzenie statystyk oglądalności podstron serwisu, personalizacji przekazów marketingowych,
zapewnienie bezpieczeństwa i niezawodności działania serwisu. Możesz wyłączyć ten mechanizm w dowolnym momencie w ustawieniach przeglądarki. Więcej tutaj.
Warto przyjrzeć się Perkozowi, który miał stać się pomostem powoli dokonywanej zmiany generacyjnej świdnickich motocykli do zupełnie nowych rozwiązań.
Silnik tego motocykla to znana jednostka typu W2B (059) konstrukcji inżyniera Wiesława Wiatraka, który w kilku drobnych odmianach stał się podstawowym środkiem napędu
motocykli klasy 175 cm3 po zaprzestaniu produkcji w WFM. Trzeba jednak pamiętać, że jednostka ta powstała na początku lat 60 i miała za zadanie napędzać motocykle powszechnego użytku o umiarkowanych osiągach przez co, w drugiej połowie lat 70., czyli kilkanaście lat po zaprojektowaniu, nie mogła zachwycać swymi osiągami. Mniej znany jest fakt, że jego producent, czyli Zakłady Metalowe w Nowej Dębie, zupełnie nie były zainteresowane nowymi opracowaniami, chociażby z racji podporządkowania zupełnie niemotoryzacyjnym zjednoczeniom.
Z tego powodu Ośrodek Badawczo Rozwojowy PZL WSK Świdnik rozpoczął opracowanie nowej, własnej rodziny nowoczesnych silników motocyklowych serii 3.41 i 3.42. Jak powiedział w „Motorze” w roku 1978 inż. Mieczysław Krzeszowiec specjalista od spraw rozwoju motocykli: "...do rozpoczęcia produkcji tych silników potrzebna jest... decyzja o rozpoczęciu." Modyfikację produkowanych motocykli podzielono w WSK na etapy. Pierwszym było wyprodukowanie serii „ptaków” (Kobuz, Lelek, Dudek, Gil, Bŕk, Kos), czyli lekko odświeżonych konstrukcji motocykli 125 i 175 cm3. Drugim etapem było wyprodukowanie dwóch bardziej zmodyfikowanych konstrukcji, czyli Perkoza (175 cm3 i Kraski (125 cm3). Kolejnymi etapami, rozpisanymi już na lata 80., były zupełnie nowe motocykle z silnikami 3.41/3.42, nowymi ramami i zawieszeniami, odlewanymi kołami, tarczowymi hamulcami, a także z jedną centralną sprężyną w tylnym wahaczu. Ich zwiastunem miał być opracowany w roku 1979 prototyp Sokoła. Skończyło się na krótkiej serii Perkoza i prototypach Kraski.
