Historia samochodowych żarówek liczy sobie już ponad 100 lat. Pierwszą żarówkę przeznaczoną do montażu w autach zaprezentowała w 1914 roku firma Philips. Dekadę później ten sam producent dokonał kolejnego przełomu, wprowadzając do sprzedaży żarówkę z dwoma żarnikami, dzięki czemu mogła ona obsługiwać dwa rodzaje świateł: drogowe i mijania. Na początku lat 60. pojawiły się natomiast żarówki halogenowe, które są stosowane w samochodach po dzień dzisiejszy. W porównaniu ze swoimi klasycznymi odpowiednikami charakteryzują się one dłuższą żywotnością oraz emisją większej ilości światła przy takiej samej mocy. W obu przypadkach za świecenie odpowiada drut wolframowy (zwany też żarnikiem), który rozżarza się pod wpływem przepływającego prądu. Różnica polega na tym, że w przypadku żarówki halogenowej ów drut zamknięty jest w kwarcowej bańce wypełnionej gazem szlachetnym z niewielką ilością halogenu. Do halogenów zalicza się pierwiastki z siedemnastej grupy układu okresowego, a więc fluor, chlor, brom, jod, astat i tenes. Charakteryzują się one dużą aktywnością chemiczną, co ma kluczowe znaczenie w procesie halogenowego cyklu regeneracyjnego, który zapobiega ciemnieniu żarówki od środka. Naturalne jest bowiem, że z rozgrzanego do ogromnej temperatury żarnika odparowuje wolfram, który krąży w bańce. W przypadku klasycznych żarówek po pewnym czasie osadza się on na ściance bańki powodując jej czernienie. Takie zjawisko nie występuje natomiast w żarówkach halogenowych. Krążący w bańce wolfram łączy się bowiem z halogenem tworząc cząsteczki halogenków wolframu. Gdy znajdują się one w pobliżu żarnika, pod wpływem bardzo wysokiej temperatury ponownie rozpadają się na wolfram i halogen. Ten pierwszy osadza się z powrotem na żarniku, a ten drugi rozpoczyna krążenie po wnętrzu bańki w celu ponownego połączenia się z wolframem. Tak właśnie wygląda halogenowy cykl regeneracyjny, który sprawia, że żarówka może świecić dłużej i jaśniej.

Dzięki swoim właściwościom żarówki halogenowe na długie lata stały się podstawowym źródłem oświetlenia w samochodach. Z czasem uległy one pewnym modyfikacjom, a jednocześnie wprowadzono do oferty ich kolejne rodzaje. Najważniejsze z nich to:
- żarówka H1 - najstarsza samochodowa żarówka halogenowa (pojawiła się w 1962 roku); posiada jeden żarnik, co oznacza, że może obsługiwać tylko jeden typ świateł; ma moc 55 W i wydajność 1550 lumenów; stosuje się ją w światłach drogowych, mijania i przeciwmgłowych;
- żarówka H3 - posiada jeden żarnik, który jest umiejscowiony w sposób poprzeczny, ma moc 55 W i wydajność 1450 lumenów; stosuje się ją przede wszystkim w światłach przeciwmgłowych (rzadko w światłach drogowych);
- żarówka H4 - posiada dwa żarniki, dzięki czemu może obsługiwać dwa rodzaje świateł - drogowe oraz mijania; w jej wnętrzu zamontowana jest metalowa płytka, która przysłania światło emitowane przez jeden z żarników (dzięki temu światła mijania nie oślepiają innych użytkowników drogi); ma moc 55/60 W i wydajność 1000-1600 lumenów;
- żarówka H7 - posiada jeden żarnik; ma moc 55 W i wydajność 1500 lumenów; stosuje się ją w światłach drogowych i mijania;
- żarówka H9 - posiada jeden żarnik; ma moc 65 W i wydajność 2100 lumenów; stosuje się ją w światłach drogowych, mijania i dalekosiężnych;
- żarówka H11 - posiada jeden żarnik; ma moc 55 W i wydajność 1350 lumenów; stosuje się ją w światłach drogowych, mijania i przeciwmgłowych;
- żarówka HB3 - posiada jeden żarnik i charakteryzuje się bocznym podłączaniem; ma moc 60 W i wydajność 1700 lumenów; stosuje się ją w światłach drogowych, mijania i dalekosiężnych;
- żarówka HB4 (bardzo podobna do HB3) - posiada jeden żarnik i charakteryzuje się bocznym podłączeniem; ma moc 55 W i wydajność 1000 lumenów; stosuje się ją najczęściej w światłach drogowych i mijania.

Oprócz żarówek halogenowych w oświetleniu samochodowym występują też klasyczne żarówki. Najistotniejsze noszą oznaczenia P21W oraz PY21W. Z zewnątrz różnią się one rozmieszczeniem bolców wokół trzonu (w P21W - symetryczne, w PY21W - niesymetryczne) oraz barwą - PY21W posiada żółtą bańkę. Wspomniane żarówki stosuje się w kierunkowskazach, z tym że P21W montowane są w tych z żółtym kloszem, a PY21W w tych z kloszem przezroczystym. Poza tym żarówki P21W wykorzystywane są również w światłach stop.

Ewolucja oświetlenia sprawiła, że na początku lat 90. w samochodach pojawiły się lampy ksenonowe. Początkowo obsługiwały one jedynie światła mijania (ksenony), a z czasem także i światła drogowe (biksenony). Lampy ksenonowe cechują się wydajnością na poziomie około 3000 lumenów, a jednocześnie pobierają mniej prądu i mają znacznie wyższą trwałość niż żarówki. Podstawowym elementem takiej lampy jest tzw. palnik, czyli podłużna szklana bańka zaopatrzona w dwie wolframowe elektrody i wypełniona ksenonem (bezbarwny gaz szlachetny). Po przyłożeniu bardzo wysokiego napięcia ksenon ulega jonizacji, co powoduje, że między elektrodami powstaje łuk elektryczny, który stanowi źródło światła. Klasyczne palniki ksenonowe mają moc 35 W, wymagają zastosowania układu samopoziomowania i spryskiwaczy reflektorów oraz występują w wariancie przeznaczonym zarówno do lamp z soczewkami (oznaczenie „S”), jak i z odbłyśnikami (oznaczenie „R”). Noszą one symbole D1S/D1R, D2S/D2R, D3S/D3R i D4S/D4R. Kilka lat temu pojawiły się też palniki ksenonowe o mocy 25 W, które nie muszą mieć ani układu samopoziomowania, ani spryskiwaczy. Przeznaczone są one tylko do reflektorów soczewkowych i noszą symbole D5S oraz D8S.

Na koniec warto wspomnieć o jeszcze jednej istotnej kwestii. Aby żarówka poprawnie wykonywała nałożone na nią obowiązki, to znaczy zapewniała odpowiednią dawkę światła, konieczne jest prawidłowe ustawienie świateł w samochodzie oraz właściwy stan odbłyśników, kloszy i samej żarówki.