Historia pick-up’ów Toyoty rozpoczęła się w 1947 roku od modelu SB sprzedawanego pod marką Toyopet. Samochód produkowano do roku 1952, a jego następcą został wytwarzany zaledwie przez dwa lata Toyopet SG. Lukę po nim wypełnił debiutujący w 1954 roku Toyopet RK, który pod koniec produkcji otrzymał nazwę Toyopet Stout. Druga generacja tego modelu pojawiała się na rynku w roku 1960 już nie jako Toyopet, ale Toyota Stout. W drugiej połowie 1963 roku gamę auta wzbogaciła krótsza i lżejsza wersja o nazwie Lite-Stout. W porównaniu z konkurencją nie sprzedawała się jednak najlepiej, dlatego postanowiono ją zastąpić odrębnym modelem. Przy okazji miał on również stać się następcą pick-up’ów budowanych na bazie modeli Corona i Crown. Chciano bowiem, aby te ostatnie kojarzyły się wyłącznie z typowo osobowymi samochodami. Stworzenie nowego auta ze skrzynią ładunkową okazało się dla Toyoty dość łatwym i w miarę szybkim do zrealizowania zadaniem, a wszystko dzięki sojuszowi zawartemu w 1966 roku z firmą Hino, która specjalizowała się w produkcji pojazdów użytkowych różnego typu. Jednym z nich był niewielki pick-up o nazwie Briska. Pierwsza generacja tego modelu powstawała w latach 1961-1965, a druga - w latach 1965-1967. Wytwarzanie auta trwałoby zapewne dłużej, ale po zawarciu umowy z Toyotą zdecydowano, że Hino skupi się na ciężarówkach o średniej i dużej ładowności. Co ciekawe, nie oznaczało to jednak definitywnego końca Briski. W maju 1967 roku samochód zaczęto bowiem produkować pod marką Toyota, wyposażając go uprzednio w podwójne reflektory i nieco mocniejszy silnik. Zaledwie kilka miesięcy później, a konkretnie w marcu 1968 roku, Toyota Briska przeszła do historii, ale nie zostawiła po sobie pustki, ponieważ w tym samym czasie do sprzedaży trafił jej następca, czyli Hilux. Łącznie miał on więc zastąpić aż cztery modele: Briska, Lite-Stout, Corona Pickup i Crown Pickup.

Trzeba przyznać, że nowe auto, zważywszy na jego użytkowy charakter, otrzymało dość zaskakującą nazwę. Pochodziła ona bowiem od słów „high” oraz „luxury”, które razem tworzą wyrażenie „highly luxurious” dające się przetłumaczyć jako „wysoce luksusowy”. W tym przypadku nie można go oczywiście traktować dosłownie, ponieważ pierwszy Hilux z luksusem nie miał nic wspólnego. Chodziło tutaj raczej o podkreślenie faktu, że samochód jest zdecydowanie bardziej cywilizowany niż spartański Lite-Stout. Ów przekaz skierowany był szczególnie do ludzi, którzy dotychczas jeździli pick-up’em stanowiącym jedną z odmian nadwoziowych osobowego modelu Corona lub Crown. W ten sposób chciano im dać do zrozumienia, że przesiadka na Hiluxa na pewno nie wywoła u nich rozczarowania. Nie ma co jednak ukrywać, że dla zdecydowanej większości klientów komfort jazdy to w przypadku pick-up’a sprawa drugorzędna, natomiast priorytetem są trwałość, solidność i niezawodność. Wkrótce okazało się, że najważniejsze wymagania stawiane tego typu pojazdom Toyota Hilux spełnia wręcz doskonale. Zgodnie z obowiązującą regułą auto skonstruowano w oparciu o solidną ramę nośną, z wykorzystaniem elementów pochodzących z modeli Briska i Lite-Stout. Z przodu zastosowano zawieszenie niezależne z podwójnymi wahaczami, sprężynami śrubowymi i amortyzatorami teleskopowymi, a z tyłu - sztywną oś i resory piórowe (rozwiązanie optymalne z punktu widzenia odporności na obciążenie). W pierwotnej postaci Hilux mierzył 421,5 cm długości, 158 cm szerokości i 157 cm wysokości, z kolei jego rozstaw osi wynosił 254 cm. Samochód posiadał dwudrzwiową kabinę z kanapą, na której mogły podróżować trzy osoby. Za nią znajdowała się skrzynia o długości 185 cm. Ładowność auta wynosiła natomiast 1000 kg. W kwietniu 1969 roku ofertę uzupełniła odmiana mająca nadwozie o długości 451,5 cm, rozstaw osi wynoszący 275,5 cm i skrzynię mierzącą 225 cm, co oznaczało przyrosty o odpowiednio 30, 21,5 i 40 cm względem odmiany, którą oferowano dotychczas. Dla porządku należy dodać, że szerokość i wysokość samochodu pozostały takie same jak wcześniej. Jeżeli chodzi o silniki, to w Hiluxie pierwszej generacji stosowano tylko czterocylindrowe, rzędowe benzyniaki, łączone zawsze z czterobiegową przekładnią i napędzające wyłącznie tylne koła (wersji 4x4 nie przewidziano). Przez pierwsze trzy lata pod maskami aut sprzedawanych na rodzimym rynku oraz przeznaczonych na eksport (z wyjątkiem tych, które trafiały do Ameryki Północnej) montowano jednostkę o pojemności skokowej 1490 cm3 i mocy 75 KM. W lutym 1972 roku zastąpiono ją konstrukcją o pojemności skokowej 1587 cm3 i mocy 90 KM, którą stosowano w Hiluxie I do końca jego produkcji.

Kariera samochodu na rynku północnoamerykańskim rozpoczęła się w czerwcu 1969 roku. Co ciekawe, tamtejszym klientom nie pozostawiono możliwości wyboru między krótszą i dłuższą odmianą nadwoziową, odgórnie decydując, że będzie im dostarczana tylko ta pierwsza. Wyposażano ją za to w większy silnik o pojemności skokowej 1897 cm3 i mocy 86 KM. W 1970 roku rolę źródła napędu auta przejęła jednostka o pojemności skokowej 1858 cm3 i mocy 98 KM, która dwa lata później ustąpiła miejsca konstrukcji o pojemności skokowej 1968 cm3 i mocy 109 KM. Warto dodać, że inna gama silnikowa to niejedyny wyróżnik Hiluxa sprzedawanego w Ameryce Północnej. Jego cechą charakterystyczną była także dźwignia zmiany biegów zamontowana w podłodze, a nie w kolumnie kierowniczej, jak w egzemplarzach przeznaczonych na pozostałe rynki. Samochód dało się również łatwo rozpoznać z zewnątrz, a wszystko dzięki restrykcyjnym amerykańskim normom bezpieczeństwa. Na ich podstawie orzeczono bowiem, że kierunkowskazy znajdujące się nad reflektorami Hiluxa są zbyt małe i w rezultacie inni uczestniczy ruchu drogowego mogą nie zauważyć, że kierowca auta sygnalizuje chęć skrętu lub zmiany pasa, a to z kolei w znaczący sposób zwiększa ryzyko kolizji. Należało więc coś z tym zrobić. Ostatecznie samochód w północnoamerykańskiej specyfikacji został pozbawiony budzących obiekcje kierunkowskazów i w zamian wyposażony w takie, które były zdecydowanie większe i dużo lepiej widoczne. Zamontowano je na błotnikach, a konkretnie tam, gdzie w przypadku aut sprzedawanych na innych rynkach widniały lusterka wsteczne. Przy okazji warto wiedzieć, że w Ameryce Północnej Toyota Hilux występowała po prostu jako Toyota Truck (można się też spotkać z określeniami Toyota Pickup Truck i Toyota Pickup). Owa zmiana miała docelowo zapobiec błędnym interpretacjom pierwotnej nazwy samochodu oraz wszelkim nieporozumieniem związanym z jego charakterem i przeznaczeniem.

Wytwarzanie Toyoty Hilux pierwszej generacji zakończono w kwietniu 1972 roku. Kolejne odsłony tego auta stawały się coraz większe, wygodniejsze i atrakcyjniejsze pod względem wyglądu, ale na szczęście nigdy nie zatraciły swojej tożsamości. Dzisiaj Hilux jest znany praktycznie we wszystkich zakątkach świata i bez żadnych wątpliwości zalicza się do grona najważniejszych modeli w historii Toyoty, ponieważ to między innymi właśnie dzięki niemu japońska marka cieszy się taką renomą.