Pierwszy samochód na świecie, opatentowany przez Carla Benza w 1886 roku, nie miał kierownicy, podobnie zresztą jak pojazd zaprojektowany w 1889 roku przez Gottlieba
Daimlera i Wilhelma Maybacha. Wyposażono je tylko w prostą dźwignię lub korbę do nadawania kierunku jazdy. Za wynalazcę kierownicy uważa się francuskiego inżyniera Alfreda Vacherona, który zamontował ją w swoim pojeździe Panhard & Levassor, napędzanym silnikiem Daimlera. W lipcu 1894 roku auto wzięło udział w pierwszym na świecie wyścigu samochodowym zorganizowanym na trasie z Paryża do Rouen zajmując ostatecznie 11 miejsce. W 1900 roku firma Daimler-Motoren-Gesellschaft wyposażyła w kierownicę swój samochód wyścigowy Phoenix. W tym przypadku kolumna kierownicy została pochylona, co znacznie ułatwiło użytkowanie. W modelach Mercedes Simplex wprowadzonych na rynek w 1902 roku na kierownicy znajdowały się dodatkowe dźwignie, które służyły do regulacji podstawowych funkcji silnika, np. zapłonu i mieszanki paliwowo-powietrznej. Dalszy rozwój silników sprawiał, że dźwignie ręcznej regulacji mieszanki i zapłonu powoli stawały się zbędne. Do dziś kierownice oferują
jednak inną funkcję, stosowaną od pierwszych dni istnienia samochodu, czyli klakson. Ta najprostsza forma „komunikacji” z otoczeniem rozpoczęła się od klaksonu zamontowanego w obręczy kierownicy, a następnie przyjęła postać przycisku na piaście. Pierścień klaksonu na ramionach kierownicy zadebiutował w latach 20. ubiegłego stulecia i dotrwał aż do lat 70. W 1949 roku przejął on także funkcję uruchamiania
sygnalizatorów skrętu lub kierunkowskazów. W tym celu wystarczyło go obrócić, a z karoserii wysuwało się około 20-centymetrowe ramię wskazujące kierunek jazdy. Później ramiona zostały zastąpione migającymi, pomarańczowymi lampkami.
W 1951 roku w modelach 300 „Adenauer” (W 186) i 220 (W 187) Mercedes-Benz wprowadził dźwignię zmiany biegów zamontowaną na kolumnie kierownicy. Zdecydowano się na ten krok, ponieważ w tamtych czasach przednie siedzenia zazwyczaj miały postać kanapy, która mogła pomieścić trzy osoby. O następną funkcję kierownica wzbogaciła się w 1955 roku - była to dźwignia do „migania” reflektorami. Sam układ kierowniczy często był jednak męczący w użytkowaniu, pomimo dużego przełożenia i wieńca o znacznej średnicy. Z tego powodu w 1958 roku w limuzynach serii 300 Mercedes-Benz zastosował wspomaganie kierownicy. Natomiast rok później w modelu W 111 zwanym „Skrzydlakiem” wprowadzono opatentowany układ kierowniczy z teleskopową kolumną oraz pierwszą zespoloną dźwignię przy kierownicy, odpowiadającą za funkcje kierunkowskazów i sygnałów świetlnych (równocześnie zadebiutowała ona także w „Pontonie”). W 1963 roku wzbogacono ją o funkcje wycieraczek i spryskiwaczy. Wcześniej wycieraczka przedniej szyby była aktywowana za pomocą przełącznika pociągowego u góry tablicy rozdzielczej.
Czteroramienna bezpieczna kierownica, wprowadzona w 1971 roku przy okazji debiutu roadstera 350 SL (R 107), dzięki dużej tapicerowanej powierzchni z tłumikiem uderzeń gwarantowała jeszcze lepszą ochronę podczas wypadków. Ramiona zapewniały obręczy odpowiednie podparcie - w przypadku kolizji pochłaniały siły i przekazywały je w taki sposób, że wieniec nie mógł się złamać. Pierścień klaksonu zastąpiono przyciskiem pośrodku kierownicy. Nieustanne dążenie do jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa doprowadziło do kolejnej decydującej zmiany w konstrukcji kierownicy. W 1981 roku w klasie S (W 126) wprowadzono pierwszą poduszkę powietrzną dla kierowcy. Inżynierowie byli zadowoleni, ale projektanci stanęli przed nie lada wyzwaniem - początkowo airbagi miały znaczne rozmiary, więc ich osłona musiała być odpowiednio duża. Z czasem udało się jednak składać próżniową poduszkę powietrzną w taki sposób, by była coraz mniejsza, a designerzy zyskali więcej swobody.
Kolejną techniczną rewolucję stanowiła kierownica wielofunkcyjna, wprowadzona na rynek w 1998 roku wraz z systemem Comand debiutującym w klasie S (W 220). W tym przypadku dogłębnego przemyślenia wymagała nie tylko mnogość funkcji pojazdu, ale także rozwój nowych urządzeń z zakresu informacji, nawigacji i rozrywki. Istotnym celem było odciążenie kierowcy, tak aby mógł skoncentrować się na prowadzeniu. Dzięki nowej, standardowej kierownicy wielofunkcyjnej miał on możliwość obsługi wielu systemów i wywoływania ważnych informacji za jednym dotknięciem kciuka. Po raz pierwszy kierownicę połączono z radiem, telefonem i wyświetlaczem pośrodku zestawu wskaźników. W 2005 roku wprowadzono nowe generacje klasy M i S z przeprojektowanymi kokpitami: dźwignia automatycznej skrzyni powędrowała z konsoli środkowej na kolumnę kierownicy. Dodatkowe przyciski zmiany biegów na kierownicy umożliwiły ręczną preselekcję siedmiu przełożeń. Z kolei od 2008 roku roadster SL był dostępny ze sportową skrzynią biegów 7G-Tronic z łopatkami zmiany biegów przy kierownicy.
Nowe funkcje sprawiły, że w kierownicy znalazło się coraz więcej przewodów, płytek drukowanych i czujników. Aby pomieścić je wraz z poduszką powietrzną, kierownice z przełomu lat 90. i 2000. były dość masywne. Z czasem ich design stał się jednak smuklejszy. Osłona poduszki przestała przypominać wielokąt, a zaczęła iść w kierunku krągłości i „płynnego” kształtu ramion. Postępująca cyfryzacja sprawiła, że debiutująca w 2016 roku klasa E (W 213) jako pierwszy samochód na świecie otrzymała kierownicę z panelami dotykowymi Touch Control. Pozwalają one na sterowanie całym systemem informacyjno-rozrywkowym przesunięciami palca - bez konieczności odrywania dłoni od kierownicy. W poliftingowej klasie E mającej premierę w zeszłym roku pojawiała się natomiast kierownica wzbogacona dodatkowo o pojemnościowe wykrywanie oderwania dłoni od wieńca. Panele dotykowe w ramionach kierownicy także korzystają teraz z czujników pojemnościowych, co pozwoliło maksymalnie zmniejszyć ich mechaniczne powierzchnie robocze. Jak będzie wyglądać dalsza ewolucja kierownicy Mercedesa? Być może kiedyś zastąpi ją wolant jak w prototypowym modelu F 300 Life Jet lub dżojstik inspirowany prototypem F 200 Imagination. Czas pokaże.
Mercedes Simplex (1902)
Mercedes-Benz Typ 680 Modell S, 26/120/180 PS (1927)
Mercedes-Benz 190 SL (W 121; 1955-1963)
Mercedes-Benz 250 SE (W 108, 1965-1972)
Mercedes-Benz 350 SE (W 116; 1972-1980)
Mercedes-Benz 600 SEL (W 140; 1991-1998)
Mercedes-Benz S 500 (W 223; 2020)